Gezamenlijke avonturen

Onze moeder was een diep gelovige vrouw. Dat heeft er onder andere toe geleid, dat zowel mijn oudste broer René, mijn jongste broer Marcel en ik, direct na het ontvangen van de 1e Heilige Communie, door haar bij de St. Jan parochie werden aangemeld om als misdienaar actief te worden. Door voor mij onduidelijke redenen, is de misdienaars-carrière van broer René echter nooit goed van de grond gekomen. Ik kan me namelijk niet herinneren dat René ooit een van de doordeweekse ochtendmissen of avondmissen in het kleine Kerkje aan de markt in Hoensbroek heeft gediend, laat staan een van de weekendmissen in de iets verderop gelegen grote St. Jans kerk. Marcel en ik hebben echter heel braaf een soort van "carrière" gemaakt en zijn later, na toediening van het Heilig Vormsel ook "opgeklommen" tot de kerkrang van acoliet en hebben beide tot einde middelbare schooltijd heel wat heilige missen in de St. Jans-parochie gediend.

De taken van een misdienaar of acoliet zijn best wel divers. Want misdienaars en acolieten zijn verantwoordelijk voor het gereedmaken van het altaar. De ciborie of schaal met nog niet-geconsacreerde hosties en kelk worden door hen aan de priester gegeven. Ook zorgen zij voor water en wijn, zodat deze gemengd kunnen worden voorafgaand aan de heilige consecratie en voor de traditionele handwassing. Daarnaast wordt een bel geluid bij binnenkomst en wordt er gebeld tijdens de consecratie. Uiteraard vallen ook de wierook en het wierookvat en wijwatervat met daarin de wijwaterkwast onder de taken van de misdienaar of acoliet. De acoliet deelt vaak ook de communie uit, al kan dat per priester, situatie of kerk verschillen. Last but not least, kunnen ook het plechtig binnendragen van het evangelie, kaarsen (waaronder de Paaskaars) of het processiekruis tot de taken behoren.

Marcel en ik hebben van jongs af aan samen op dezelfde kamer geslapen. Als we tijdens onze middelbare schooltijd al in bed lagen maar nog niet sliepen, dan werden regelmatig nog wat onderlinge belevenissen en ervaringen uitgewisseld. Marcel wilde vaak uitgebreid delen wat hij tijdens uitgaan en stappen in het weekend zoal had beleefd en welke schone dame hij nu weer op het oog had of had "gescored". Ik kon daar destijds helaas niet zo veel tegenover stellen (school, huiswerk maken, konijnen verzorgen, hardlopen, werken in de supermarkt, etc.). En vertelde hem daarom als een beetje tegenwicht af en toe een Latijnse spreuk en wat de achtergronden en context van dergelijke spreuken waren. Zo bezien, heeft Marcel op een bepaalde manier best wel een bijdrage geleverd aan mijn "wereldse" vorming en heb ik, goedbeschouwd, mede mogen bijgedragen aan een beetje "klassieke" vorming van Marcel.

In die laatste context heb ik Marcel ooit uitgelegd wat de Latijnse spreuk "pecunia non olet" betekent en waar die uitdrukking vandaan komt. Voor degenen die het niet of nog niet weten: "Pecunia non olet" betekent letterlijk "geld stinkt niet". De Romeinse keizer Vespasianus schijnt dat in de 1e eeuw ooit gezegd te hebben toen hij zijn voorstel in de Senaat verdedigde om mensen geld te laten betalen voor het gebruik van de openbare toiletten in Rome. Dat Marcel een goed geheugen voor details heeft gehad, moge blijken uit het volgende.

Want een aantal jaren later heb ik in juni 1978, ondanks herhaald aandringen van onze ouders, principieel geweigerd om acoliet te zijn tijdens een hoogmis waar de toenmalige conservatieve bisschop Gijsen het Heilig Vormsel kwam toedienen aan de 6e klassers in onze parochie. Mijn broer Marcel heeft vervolgens zonder enige vorm van blikken of blozen de honneurs waargenomen. En na thuiskomst stapte Marcel meteen op mij af, vertelde mij hoe het geweest was en dat hij er zelfs goed geld aan verdiend had. Als bewijs daarvan haalde Marcel vervolgens een briefje van 50 gulden uit zijn broekzak, wapperde daar nadrukkelijk mee terwijl hij mij vervolgens fijntjes mededeelde: Pierre, ik ben het niet vergeten hoor: pecunia non olet ..

Marcel en ik zijn al weken van te voren bezig geweest om een heuse levende kerststal in onze St. Jansparochie georganiseerd te krijgen. We hebben er naast school en bijbaantjes heel wat dagen en uren ingestopt. Trouwens, een jaar eerder hebben we op kleinere schaal een soortgelijk “project” gedaan. Daarmee hebben we toen een heleboel goodwill gekweekt bij heel wat mensen die daar aan meededen zodat zij al bij voorbaat hun medewerking hebben toegezegd aan een vervolg. Zo kunnen we met kerst 1980 beschikken over “speciaal voor dit doel” gefokte schaapjes en een tweetal kalfjes.

Als voorbereiding hebben we destijds weken eerder een getypt document van tientallen actiepunten opgesteld. Eigenlijk een checklist gecombineerd met een soort van projectmanagement avant la lettre. We voelen en vullen elkaar eigenlijk feilloos aan. Marcel concentreert zich op de "voorkant", de PR, het regelen van alle dieren en het samenstellen van de verschillende teams van Maria’s, Jozefs, kindjes en herders die tijdens kerstavond en de beide kerstdagen de “levende kerststal zullen bezetten.

En ik focus meer op de "achterkant", dus op de hele bouw-operatie: van podium, belichting, geluid, decor-opbouw, de onderkomens voor de os, de ezel, de schapen en het diverse kleinvee. En passant ondersteunen we ook nog even bij de jaarlijkse kerstpakketten-actie van de parochie en krijgen we Sjaac (een van de pastors) zo gek om 2 dagen lang met een grote geluidswagen door Hoensbroek en omstreken te rijden. Het mooiste is nog dat we uiteindelijk ook allebei als herder meedraaien tijdens de verschillende kerstdagen.

-- Van de 7 Jezus-kindertjes zijn er drie toch echt speciaal verwekt voor deelname aan dit project ;-).
-- Er wordt in 3 dagen tijd bijna 20.000 gulden in de speciale kerst-collectebussen gestopt, dat geld gaat allemaal naar giro 999 voor de Vietnamese bootvluchtelingen
-- Marcel en ik overnachten 2 nachten letterlijk tussen de schapen in het stro.
-- We besluiten om tussen avondmis en nachtmis in herderskleding “even te gaan stappen” en we nemen de ezel mee richting marktplein voor een rondje horeca waarbij we na afloop en tot grote hilariteit van de nieuwe kerkbezoekers, het beest slechts met grote moeite weer de kerk in krijgen.
-- Wiel Meijs (de deken van Hoensbroek) is helemaal sprakeloos van de sfeer en de enorme hoeveelheid mensen als hij een paar keer tussendoor komt kijken. Hij geniet en straalt zichtbaar.
-- We “jatten”, met stalen gezicht, tijdens de hoogmis diverse repen chocolade uit de verschillende wasmanden die voor de kerststal staan opgesteld (waar een herdersmantel al niet goed voor is) en Marcel eet zich er letterlijk kotsmisselijk van …….

Het is alweer bijna 20 jaar geleden, dat Marcel ergens in juni 2003, onderweg van zijn werk naar huis, in de berm van een drukke weg in Maastricht, opeens een konijntje ontwaarde. Marcel besloot, als rechtgeaarde dierenvriend, onmiddellijk actie te ondernemen. Hij heeft meteen zijn auto aan de kant van de weg gezet en met enige moeite het hulpeloos ogende knaagdiertje weten te vangen en vervolgens mee naar huis te nemen. En daarna heeft Marcel voor "Max", want zo bleek ons dwergkonijntje later te heten, binnen no-time een degelijk en stevig konijnenhok gebouwd. En nou komt het: een paar dagen later, wezen toevallige bezoekers bij Thea en Marcel hen op een recent krantenbericht. Het vervolg van dit verhaal kun je op deze pagina lezen ...